Nedavno istraživanje ukazuje na to da je mizofonija rasprostranjenija nego što se ranije mislilo.
Dok se većina ljudi osjeća neprijatno kada neko škripi ili struže noktima po tabli, oni koji pate od mizofonije mogu imati jednako intenzivnu reakciju na zvukove kao što su hrkanje, disanje i žvakanje.
Istraživanja iz Evrope ukazuju da ovo stanje dijeli gene sa anksioznošću, depresijom i posttraumatskim stresnim poremećajem (PTSP), prenosi Science alert.
Psihijatar sa Univerziteta u Amsterdamu Dirk Smit i njegove kolege analizirali su genetske podatke iz Konzorcijuma za psihijatrijsku genomiku, „UK Biobank“ i „23andMe“ baza podataka i otkrili da ljudi koji su se sami identifikovali kao da imaju mizofoniju imaju veću vjerovatnoću da imaju gene povezane sa psihijatrijskim poremećajima, kao i tinitusom – zujanjem u ušima.
Pacijenti sa zujanjem u ušima – upornim, pištavim zujanjem u ušima – takođe imaju veću vjerovatnoću da imaju psihološke simptome depresije i anksioznosti.
„Postojalo je i preklapanje sa genetikom PTSP-a“, rekao je Smit Eriku V. Dolanu za PsyPost i dodao da to znači da geni koji daju osjetljivost na PTSP takođe povećavaju vjerovatnoću za mizofoniju, a to bi moglo da ukaže na zajednički neurobiološki sistem koji utiče na oboje što bi dalje moglo da ukaže da bi se tehnike liječenja koje se koriste za PTSP takođe mogle koristiti za mizofoniju.
To ne znači da mizofonija i ova druga stanja moraju nužno imati zajedničke mehanizme, samo da neki od genetskih faktora rizika mogu biti slični.
Prethodno istraživanje je pokazalo da ljudi koji doživljavaju mizofoniju imaju veću vjerovatnoću da internalizuju svoju nevolju.
Istraživanje koje je sproveo Smit i njegov tim, objavljeno je prošle godine, i takođe je podržalo ovo, pokazujući snažne veze sa osobinama ličnosti kao što su zabrinutost, krivica, usamljenost i neuroticizam.
Reakcije na zvuk koji izazivaju mogu varirati od iritacije i ljutnje do uznemirenosti koja ometa svakodnevni život.
„Tvrdilo se da je mizofonija zasnovana na osjećanju krivice zbog izazvane iritacije i bijesa, a ne na ponašanju samog bijesa koji izaziva nevolju“, objašnjava Smit i njegov tim.
Ljudi sa poremećajem autističnog spektra (ASD) su imali manje šanse da dožive mizofoniju. Ovo je bilo neočekivano jer oni sa ASD-om imaju smanjenu toleranciju na zvukove.
„Naši rezultati ukazuju na to da su mizofonija i ASD relativno nezavisni poremećaji u pogledu genomske varijacije“, pišu istraživači u svom radu.
Oni dalje kažu da „to otvara mogućnost da postoje i drugi oblici mizofonije, koji su uglavnom vođeni uslovljavanjem bijesa ili druge negativne emocije specifičnim okidačkim zvukovima koji su moderirani osobinama ličnosti.
Smit i kolege upozoravaju da su njihovi podaci uglavnom bili evropski, tako da se iste veze možda neće pojaviti u različitim populacijama.
Mizofonija nije medicinski dijagnostikovana u njihovim uzorcima podataka, već samo prijavljena, što takođe može uticati na rezultate.
Ali njihova studija takođe pruža naznake o tome gdje bi se dalja istraživanja mogla fokusirati na pronalaženje biološkog mehanizma koji stoji iza mizofonije.
Ovo istraživanje je objavljeno u Frontiers in Neuroscience.
B92
