Knjiga se zasniva na višegodišnjem iskustvu autora, stečenom u neposrednom radu sa bolesnicima čije su bolesti povezane sa pušenjem, kao i saopštenjima stručnih i naučnih radova iznijetih u našim i inostranim medicinskim časopisima. Autor je knjigu posvetio pušačima „koji svoju strast za uživanjem duvanskog dima platiše visokom cijenom – životom.”
Ovdje je na sistematičan način iznesena etiopatogeneza, klinička slika, prevencija, terapija i rehabilitacija pojedinih bolesti povezanih s pušenjem. Posebno poglavlje autor je posvetio bolesnicima oboljelim od astme (astmologiji), grani medicine kojoj je posvetio najveći dio svog radnog vijeka i objavio najveći dio svojih stručnih i naučnih radova. Autoru je na temelju višegodišnjeg iskustva i iskustva domaćih i stranih autora uspjelo da otkrije metod liječenja i izlječenja dječje astme. Poslije pročitane knjige, stekla sam utisak da slogan „jednom astmatičar, doživotni astmatičar” ima više akademski nego stvarni značaj. Dijete nasljeđuje (alergijsku) konstituciju od svojih roditelja. Pravilnom kombinovanom savremenom medikamentnom, fizikalnom, klimatoterapijom, a po potrebi i psihoterapijom (u knjizi su metode detaljno opisane) mogu u potpunosti da isčeznu astmatični napadi, a s time i astma.
Prema autoru: „Primjenom gore navedene kombinovane terapije postigli smo potpunu kliničku, laboratorijsku i spirometrijsku normalizaciju, tako da su naši ‘bivši’ bolesnici više od 5 godina bez ikakvih simptoma oboljenja i zbog toga ih smatramo izliječenim.”
Smatra se da danas u svijetu oko 10% djece boluje od astme, s tendencijom porasta, naročito teških oblika. Trenutno ne postoji lijek koji bi pomogao izlječenje astme. Savremena terapija omogućuje postizanje stabilnosti bolesti i bolji kvalitet života bolesnika. Najbrži i najkraći put u Evropu – svijet, ide putem nauke – knjige, a ova knjiga ima globalni – planetarni značaj.
Dominantni faktor u nastanku astme jeste hronična inflamacija. Uloga psihičkog faktora u savremenoj astmologiji gotovo da je zanemarena. Još je Hipokrat, otac medicine govorio: „Astmatični bolesnici, treba da se čuvaju ljutnje”.
U ovoj knjizi autor, pored medikamentne, fizikalne, klimatoterapije, veliki značaj u liječenju i izlječenju astme pridaje i psihoterapiji. O značaju psihe on navodi podatak da u domaćoj i njemu dostupnoj stranoj literaturi nije našao slučaj da bolesnici oboljeli od psihoze (shizofrenije, paranoje) boluju od astme. Opisani su slučajevi kada astmatičar postane psihotičar te napadi astme prestanu da se ispoljavaju.
Iz dnevne štampe, intervjua koje je autor dao brojnim dnevnim listovima, saznajemo da je prije nekoliko godina u Kotoru boravila jedna stručna delegacija na čelu sa ministrom zdravlja i trojicom akademika iz jedne od republika bivšeg SSSR-a u želji da kod nadležnih institucija za svoje pacijente zakupi Zavod za prevenciju, liječenje i rehabilitaciju plućnih i alergoloških oboljenja „Vrmac”, Prčanj, i da se lično upozna sa prof. dr med. sc. Zdravkom Kadijevićem i njegovim stručnim i naučnim radovima. Nadležni su im želju ispunili. Pored objekta Zavoda „Vrmac”, delegacija se najviše interesovala za radove dr Kadijevića: „IS CHRONIC INFLAMATION OF THE RESPIRATORY TRACTS ONLY CAUSE OF ASTHMA?” i „LIJEČENJE I IZLJEČENJE DJEČJE ASTME”.
Nakon izlaganja radova i višečasovne diskusije, delegacija je odlučila da zakupi „Vrmac”, uz dva uslova. Prvi uslov bio je da stručni rukovodilac novoformiranog Zavoda „Vrmac” bude dr Kadijević i drugi da dr Kadijević napravi sistematizaciju radnih mjesta po kojoj bi pola radnika zavoda „Vrmac” trebalo da bude tehnološki višak. Dr Kadijević ni po koju cijenu nije pristao na drugi uslov, uz obrazloženje da kao čovjek i dječji ljekar ne može sebi dozvoliti da djeca otpuštenih radnika sutra ostanu bez minimalnih uslova za život.
O značaju psihičkog faktora kod astmatičnih bolesnika profesor Kadijević navodi primjer iz svoje ljekarske prakse. On opisuje troje astmatične djece koja su kao izbjeglice zajedno sa roditeljima doputovali iz ratom zahvaćene Bosne u Kotor, u to doba za njih „oazu mira”. Iz anamnestičkih podataka saznajemo da je kod njih ranije postavljena dijagnoza astme na renomiranim dječjim klinikama u Zagrebu i Beogradu. Takođe saznajemo da su tokom cijelog rata, devedestih godina prošlog vijeka, i nevolja koje sa sobom rat donosi, naši bolesnici nisu ni jednom imali napade astme, ali čim su došli u Kotor, „oazu mira”, nastupili su teški napadi bronhoopstrukcija, koji su zahtijevali urgentnu terapiju…
Interesantan je zaključak, koji je profesor Kadijević izveo: „Astmatični bolesnici su po prirodi psiholabilne osobe, koje žive u stalno strahu od otežanog disanja i gušenja, ali strah od smrti nadjačao je strah od otežanog disanja i gušenja”. U knjizi se pominje i Platonova poruka ljekarima njegovog doba: „Najveću grešku čine ljekari kada odvajaju dušu od tijela.”
Add comment