Ali, u jesen 1976. godine dr Nenad Vuković napušta bolnicu U Risnu, i svoj rad nastavlja u Zemunskoj bolnici. Načelnik odjeljenja postaje dr Pero Lompar, dok dr Milenko Simeunović odlazi na nastavak specijalizacije u Beograd. Usud i breme koje je nosio gotovo svaki risanski neurohirurg, ponio je i dr Lompar, i krenuo u borbu za očuvanje neurohirurgije u Risnu, glavna sestra odjeljenja bila je Marija Popović, dok su anesteziološki tim činile dr Mubera Adzić, dr Antonija Ilić i dr Meri Hajduković, a uz već iskusne instrumenatrake Nataliju, Selu i Branku, stasale su i sestre Tihomira,Tomislava i Zorana. Dr Lompar je veliku pomoć imao od kolega sa NHK u Beogradu, a prednjačili su dr Voja Popović, dr Žika Đorđević, dr Eugen Slavik, dr Sveto Ivanović , dr Rade Repac i doc. Ilija Nagulić. Kraći vremenski period na specijalizaciji iz neurohirugije tada je u Risnu proveo dr Strangačilović, koji potom odlazi u Bor, gdje je nastavio neurohiruršku djelatnost. U tom periodu urađeno je 428 operacija, a broj bi vjerovatno bio znatno veći da 15.04.1979.crnogorsko primorje nije pogodio razorni zemljotres u kome je i sama bolnica pretrpjela ogromnu materijalnu štetu. Bila je to gotovo sudbonosna godina, kako za bolnicu tako i za opstanak neurohirurgije u Risnu. Dr Pero Lompar odlazi u tadašnji Titograd, gdje formira neurohirurško odjeljenje koje će kasnije stasati u Neurohiruršku kliniku KCCG. Sa specijalizacije se vraća dr Milenko Simeunović, koji postaje načelnik neurohirurškog odjeljenja, a tadašnji upravnik bolnice, dr Filip Đurašković sa saradnicima vodi veliku bitku za opstanak bolnice. Rad bolnice se nastavlja u improvizovanim, montažnim objektima, u gotovo ratnim uslovima, i samo zahvaljujući nadljudskim naporima zaposlenih, zdravstvena usluga je pružana na najbolji mogući način, u novonastalim okolnostima. Dr Filip Đurašković, je kao i mnogo puta, izvojevao pobjedu, započeta je adaptacija bolnice, da bi dvije godine kasnije, 1981. godine bila u potpunosti obnovljena. Te godine kupljen je prvi operativni mikroskop, na specijalizaciju je primljen dr Branislav Radojičić, a dvije godine kasnije, dr Milić Jauković prekida započetu specijalizaciju iz ortopedije i pridružuje se neurohirurškom timu, što će se kasnije ispostaviti sudbonosnim po očuvanje neurohirurške djelatnosti u Risnu. Glavna sestra odjeljenja u tom periodu je Jasmina Mršić. Započinje najplodniji period risanske neurohirurgije, stvara se tim koji će ovu bolnicu čvrsto ucrtati na neurohiruršku mapu tadašnje Jugoslavije i cijelog regiona.1983. godina značajna je i zbog prvog dolaska dr Miloja Joksimovića u bolnicu Vaso Ćuković u Risnu, čime počinje jedna divna priča koja traje do današnjeg dana. On je u Risanskoj bolnici izveo preko 150 operativnih zahvata, od čega su mnoge pionirske u Crnoj Gori, i do danas jedine. Uradio je prvu operaciju rupturirane aneurizme središnje moždane arterije,1994. godine, prvu vratnu discektomiju, prednjim pristupom 1996. godine, prvu operaciju tumora hipofize, transsfenoidnim pristupom, 2013.godine. Čovjek koji je risanskoj bolnici podario sve tajne neurohirurgije i bio mentor svih kasnijih uspjeha risanskih neurohirurga.
Dr Branislav Radojičić specijalizaciju završava 1985, dr Milić Jauković., 1987., odjeljenjem rukovodi dr Milenko Simeunović, i konačno je stvoren tim koji je garantovao dalji napredak neurohirurgije u risanskoj bolnici. Značajno je istaći da su u tom periodu, pored dr Joksimovića, u kraćim turnusima u bolnici Vaso Ćuković boravili i dr Stanisavljević, dr V. Antunović, dr Moma Đorđević, dr Branisav Nestorović, te dr Danica Grujičić, kasnije profesori na medicinskom fakultetu u Beogradu i nosioci neurohirurške klinike Kliničkog centra Srbije.
No, bolnica kao da je dijelila sudbinu svog dobrotvora. Kao što se i on tokom svoje američke odiseje nosio sa brojnim nevoljama i bio osuđen na neprestanu borbu, tako je i bolnica, uvjek i iznova, šibana raznim nedaćama, što odlascima ljekara, prirodnim katastrofama, do najtežeg i najcrnjeg perioda u našoj istoriji, koji su proizvele ratne devedesete. Nadolazeći rat, sankcije, itekako su uticali na rad i funkcionisanje bolnice. Rat je značajno usporio razvoj bolnice, ali istovremeno probudio ono najhumanije u svim zaposlenim. Tih godina pod svodove bolnice lijek su našli ranjenici sa svih ratišta tadašnje SFRJ, bez obzira na vjeru, naciju, boju uniforme, a neurohirurški tim je stekao ogromno iskustvo iz oblasti ratne neurohirurgije.
Dr Simeunović je nastavio da rukovodi odjeljenjem, dr Radojičić je u periodu od 1990. do 1996. godine bio direktor bolnice, nakon čega odlazi u Institut u Igalu, a na njegovo mjesto dolazi dr Milić Jauković,i tu ostaje sve do 2018. godine. Ovaj period se može podijeliti u dva razdoblja, prvo do 2007. godine,u kome su dr Simeunović i dr Jauković djelovali kao nepobjedivi dvojac, koji je godišnje radio u prosjeku 170 operacija iz oblasti neurotraume, spinalne hirurgije, supratentorijalne tumore, a uz pomoć dr Miloja Joksimovića i najzahtjevnije operacije iz oblasti cerebrovaskularnih oboljenja, umore baze lobanje i infrantentorijalne tumore. Službom anestezije rukovodi dr Dean Milošević, i zajedno sa dr Natalijom Gojković i dr Brankom Kaluđerović, čine podjednako važan dio uspješnog tima. Glavna sestre odjeljenja u tom periodu su Liljana Konatar, do 2008. godine, nakon njenog odlaska u penziju, Ljubica Subotić,dok su desna ruka hirurzima u operacionoj sali sestre Stojanka, Ljilja, Anica, Saška, Branka, Sneža i Sloba.
Add comment