Klinička slika. Česte su greške u razlikovanju Weaver -Smitoovg sindroma i Sotos sindroma, zbog fenotipske sličnosti. Zajedničke karakteristike su im: prerastanje (dužina, odnosno visina i obim glave veći su za 2 SD od srednje vrijednosti za odgovarajući pol i uzrast), uznapredovala koštana starost, zastoj u razvoju i istaknuta makrocefalija. Konfuziju mogu da povećavaju i mutacije NSD1 gena, koje se mogu naći u oba sindroma.
Karakteristike koje razlikuju Weaver sindrom od Sotos sindroma su: široko čelo i lice, hipertejlorizam, širok filtrum, mikrognatija, upale nokatne ploče, retrognatija sa istaknutim naborom brade, povećan prenatalni rast i uznapredovala starost karpalnih kostiju u odnosu na falangealne.
Terapija. Ne postoji lijek koji je dostupan za Weaver-Smitov sindrom. Međutim, sa multidisciplinarnim upravljanjem kao što su neurološka, pedijatrijska, ortopedska zaštita, genetsko savjetovanje i simptomatska terapija, mogu da budu od velike koristi. Hirurške intervencije mogu da riješe mnoge skeletne probleme. Fizikalna i radna terpija mogu da pomognu popravljanju mišićnog tonusa, a logopedskim tretmanom mogu da se koriguju govorni nedostaci. Klinefelterov sindrom
Patogenesa. Klinefelterov sindrom ( XXY sindrom, XXY trisomija) je najćešća gonadalna disgenezija koja se javlja u 0,1-0,2 % (1:500-1:1000) muške populacije. U osnovi ovog poremećaja je genetska aberacija broja polnih hromozoma (polizomija X hromozoma) sa prisustvom dva ili više X hromozoma i tipičnom XXY trizomijom polnih hromozoma s kariogramom 47-XXY. Moguće su i druge varijacije u kariogramu. Oko 10% pacijenata sa Klinefelterovim sindromom imaju mozaicizam, manje težak oblik bolesti. U tom slučaju od dijagnostičkog značaja je biopsija testisa sa nalazom hijalinizovanih seminifernih tubula. Rizik faktori za pojavu Klinefelterovog sindroma nijesu u potpunosti poznati, mada je incidencija oboljenja veća kod starijih roditelja. Djeca rođena in vitro fertilizacijom sa intracitoplazmatskom spermom imaju nešto veći rizik za pojavu ove polne hromozomske aberacije. Većina slučajeva Klinefelterovog sindroma su sporadični i rezultat su nondisjunkcije očevog ili majčinog X hromozoma u vrijeme I ili II mejoze.
Dijagnoza se potvrđuje nalazom hromatinskog tijela (Barrovo telašce-ženski polni hromatin koji se nalazi u muškarca s Klinefelterovim sindromom) i ćelijske linije sa više od jednog X hromozoma.
Klinička slika. Prepoznatljivih znakova u kliničkoj slici prije puberteta nema. U pubertetu, koji je nekad odložen, klinički znaci se počinju ispoljavati, a potom, u adolescenciji i mlađem adultnom dobu, definitivno prikazivati. Većina pacijenata obraća se ljekaru poslije puberteta zbog poremećaja u učenju (disleksija), ginekomastije ili u adolescenciji zbog infertiliteta. Stalni klinički nalaz kod osoba sa Klinefelterovim sindrom su mali obično čvrsti tetsisi, čiji volumen ne prelazi 5 ml po Praderu. Penis je manji, mada u rijetkim slučajevima može da bude normalan, erekcija i ejakulacija su poremećene. U odraslih bolesnika je često smanjena potencija. Otprilike jedan od četiri bolesnika sa kariotipom XXY je mentalno zaostalo. Dječaci i odrasli koji imaju više od dva X hromozoma (48,XXXY, 49,XXXXY) imaju znatno teži oblik oboljenja. Karakteristični nalaz koji se prvi put manifestuje u adolescenciji je ginekomastija. Javlja se u ¾ bolesnika sa ovim sindromom (Slika 6).
Dijagnoza. Adolescentni pacijenti mogu imati nizak nivo ukupnog testosterona, smanjen slobodni testosteron zato što je SHBG visok (Sex hormone binding globulin), visok FSH i LH, nizak inhibin i povišen estradiol. Testosteron je na donjim granicama normale ili snižen. Ipak, u pubertetu testosteron može da bude i normalan, ali pokazuje tedenciju pogoršanja, odnosno smanjivanja sa uzrastom. U rutinskoj dijagnostici visok nivo FSH (zbog oštećenja germinativnog epitela) je najbolji demarkator Klinefelterovog sindroma u odnosu na zdavu populaciju. Kada je koncentracija FSH povišena neophodna je hromozomalna analiza. Biopsijom testisa nalze se hijalina i fibrozna degeneracija sjemenih kanalića uz odsustvo spermatogeneze. Dijagnoza se definitivno postavlja kariotipizacijom i nalazom Barrovog telašca u brisu sa bukalne sluzokože. Opisani su slučajevi očinstva kod bolesnika sa Klinefelterovim sindromom, ali daleko je češća azoospermija sa trajnim sterilitetom.
Terapija. Nema specifičnog tretmana za pacijente sa Klinefelterovim sindromom. Terapija sa testosteronom treba da se započne u adolescenciji ako je testosteron nizak. Daje se u vidu depo preparata, na 4 nedjelje (testosteron depo a 250 mg im.). Terapija testosteronom započeta u ranoj adolescenciji povećava gustinu sive zone i poboljšava intelektualne sposobnosti ovih dječaka. Rani tretman sa testosteronom može poboljšati šanse za duži život, pošto se kod njih ranije razvijaju komplikacije kardiovaskularne bolesti. Nizak nivo testosterona povećava insulinsku rezistenciju, što može biti jedan od razloga za dobijanje dijabetesa kod pacijenata sa Klinefelterovim sindromom. Infertilitet kod pacijenata s Klinefelterovim sindromom može uspješno da se tretira sa ekstrakcijom sperme i invitro fertilizacijom.
Add comment