Tomas Sajdenham (engleski ljekar, jedan od osnivača epidemologije, smatraju ga ocem britanske medicine i zovu ga i engleski Hipokrat) je govorio: „bolest sama po sebi predstavlja metod liječenja, pokušaj organizma da ispravi neki poremećaj“. Još jedan renesansni filozof i ljekar, Paracelzus, je pisao da „čovjek ima dva tijela: jedno vidljivo, a drugo nevidljivo; dr Džejms Tajler Kent kaže „misli i prohtjevi definišu čovjeka i određuju stanje u kojem se nalazi. Sve bolesti, akutne i hronične odraz su čovjekovog unutrašnjueg stanja“
Mnogo godina kasnije Harold Sakston Ber je mjerio elektromagnetne osobine bioloških vrsta (čovjek, životinje i biljke), a rezultate svojih istraživanja objavio u knjizi „Trag u vječnosti“. Ber je bio uvjeren da elektromagnetno polje predstavlja matricu na osnovu koje se obrazuje tkiva, organi i konačno cio organizam. Zaključio je da elekromagnetno polje bioloških vrsta predstavlja „matricu života“.
Teorijski i eksperimentalno je potvrđeno da se na energetsku matricu može djelovati na kontrolisan način i time uticati na prevazilaženje patoloških stanja (Brennan, 1988 i Myss 1999). Na taj način su potvrđene stare i otvorene brojne terapijske mogućnosti.
Da se vratimo na oblast bioloških vrsta, elektromagnetno polje koje neki organizam stvori za svog života, nastavlja da se prostire i nakon njegove smrti. Da li je to, kako profesor Ber kaže, naš „Trag u vječnosti“? Otvorenih pitanja u vezi holizma ima još uvijek mnogo. Holizam predstavlja izazov za savremenu nauku.
Princip vitalne sile
Princip vitalne sile sa stanovišta savremene nauke je najproblematičniji zato što je naizgled metafizičan. Prema saveremenoj nauci vitalna sila nije ništa drugo do metafora za „dinamičku autoregulacionu sposobnost koju nesporno posjeduju sva živa bića i koja ima zadatak da poveća vjerovatnoću preživljavanja“(Bellavite and Signorini, 1995, str 16) – teorija biofotona Alfred Popp. Da li je ova autoregulaciona sposobnost rezultat evolucije, kao što tvrdi Darvin ili Božji dar, kako kaže Haneman u Organonu, filozofsko je pitanje povezano sa porijeklom univerzuma.
Nazivi za vitalnu sliu su se mijenjali kroz vrijeme, tako srećemo izraze ki ili či – daleki istok, vis medicstrix naturae – Hipokrat, arheus – Parazelzus, azoth – drevni Egipat, eterična energija, bioenergija, jednostavna supstanca…
Vitalna sila upravlja organizmom na najracionalniji način. Svaka osoba ima sebi svojstven nivo vitalne sile, ali neki faktori mogu da pogoršaju stanje (neodgovarajući način života, nedovoljna ili pretjerana fizička aktivnost, prekomjerno pušenje, nepravilna ishrana, uzimanje toksičnih supstanci ili narkotika, nasljeđe) i učine organizam prijemčivim za bolest. Vitalna sila se brani na samo jedan način, žrtvuje ono što je najmanje važno ((tjelesne tečnosti, djelove tkiva ili čak i organe).
Homeopatski pristup je da ljekar ne treba da traži način za suzbijanje simptoma bolesti, već da koristi oblik liječenja koji pomaže pacijentu da se odbrani, tj. poveća njegovu otpornost. Tako se terapeutskom akcijom mora pomoći vitalnoj sili da obnovi zdravlje organizma. S obzirom na to da homeopatski ljekovi podstiču prirodni autoregulacioni mehanizam, za homeopatski tretman ne postoje kontarindikacije i neželjenji efekti.
Homeopatsko liječenje je korak ka prirodnom zdravlju a ne samo ka odsustvu patoloških simptoma.
Principi karakteristični za homeopatiju
U svom kapitalnom djelu „Organon“ Haneman je definisao zadatak homeopatske medicine:
1. Jedini pravi i uzvišeni zadatak ljekara jeste da liječi bolesnika i da to postigne na najefikasniji, najbrže mogući i najbezbjedniji način.
2. Zadatak ljekara nije eksperimentisanje sa bolesnikom i istraživanje stvari koje prevazilazi njegovu osnovnu dužnost.
Pored principa holizma i principa vitalne sile, koje dijeli sa ostalim integrativnim medicinama, za homeopatiju su svojstveni i sljedeći principi:
1. Princip sličnosti
Princip similia similibus curentur može se objasniti na sljedeći način: ista supstanca koja proizvodi specifične simptome kod zdrave individue može da izliječi bolesnika od bolesti koja ima iste ili slične simptome. Dobro odabran lijek u rezonanci je sa bolesnim stanjem.
2. Princip minimalne doze
Da bi izbjegao neželjene efekte koji su bili posljedica toksičnosti pojedinih supstanci, Haneman je počeo sa razblaživanjem supstanci. Zaključio je da homeopatski lijek svojim djelovanjem podstiče vitalnu silu, te da ga treba dati u velikom razblaženju, odnosno u maloj dozi. Davanje malih doza je u skladu sa Arnt Šulcovim zakonom, koji je u farmakologiji otkriven znatno kasnije.
3. Princip smjera izlječenja,
Heringov princip definiše smjer pomjeranja simptoma u toku homeopatskog liječenja. Kad nastupa bolest, prvo se pojavi centralni poremećaj, a zatim se tijelo trudi da održi patologiju na perifernom nivou. Tijelo prvo pokušava da održi patologiju na nivou zgloba u prstu, zatim na nivou pluća, a zatim na nivou srca. To je pravac kad se radi o patologiji. Tokom liječenja pravac je obrnut, tj bolest će prvo napustiti srce, zatim pluća, i na kraju zglobove. Primjer pacijent u Lyco stanju, sa problemom ekcema i astme, kroz proces liječenja utvrdićemo da se prvo pojavio centralni poremećej manjak samopouzdanja, a kada je intezitet tog stanja prešao granice, tolerancije pojavio se ekcem, a onda astma. U procesu izliječenja dakle, kad se da lijek Lyco, prvo će da se povuče astma, pa ekcem i na kraju raste i samopouzdanje.
Add comment