Uvod
Od pamtivijeka, od kada se čovjek uspravio, prepone su mjesto na tijelu muškarca (i žene), gdje se najčešće pojavljuje protruzija (“ispadanje”) unutrašnjih organa i zapaža se izbočenje ispod kože. Ovo slabo mjesto prednjeg trbušnog zida uzrokovano je sa jedne strane nedostatkom debelog mišićnog sloja sa unutrašnje strane trbušnog zida, a sa druge prolaskom spleta nerava, glatkih mišića, limfatika, vena, arterija i sjemenovoda, koji polazi iz testisa, a služe formiranju sjemene tečnosti. Kod muškarca je, naravno, ona od izuzetnog značaja jer oštećenje “spermatične vrpce” može da vodi sterilitetu, dok kod žene, ovim kanalom (preponskim kanalom) prolazi veza koja učvršćuje matericu i nije od većeg fiziološkog značaja.
U dječjem uzrastu preponska hernija je posljedica nezarastanja puta kojim se testis “spušta” iz trbuha u skrotum. U odraslih muškaraca, povećan intraabdominalni pritisak, odnosno pojačani fizički napor, intenzivan trening i urođeni faktori doprinose nastanku preponske hernije. U starijih osoba muškog pola slabljenje mišića prednjeg trbušnog zida, hronični kašalj i fizički napor potpomaže nastanku “bruha”.
Bolest počinje ne rijetko tupim bolovima u preponi, a onda se pojavljuje “otok” veličine šljive ili jajeta, koji se u početku prilikom ležanja “vraća”, a sa novim ustajanjem ili naporom ponovo pojavljuje. Kako vrijeme prolazi, unutrašnji mišićno-fascijalni otvor pod kožom se povećava i preponska hernija polako postaje trajna, odnosno više se ne vraća, nego se kreće ka skrotumu, odnosno ka testisu.
Opasnost preoponske hernije je “uklještenje”. Kroz unutrašnji otvor na preponi, ne rijetko “prolaze” crijeva, čija se krvna peteljka “zaglavi” u hernijskom otvoru, prekine se dotok krvi i dolazi do izumiranja zida crijeva, što je ekstremno bolno, a ako se hitno ne operiše može izazvati pucanje crijeva i izlivanje fekalnog sadržaja u trbuh, a ne rijetko i smrti pacijenta.
Zbog toga preponska hernija predstavlja opasnost i potrebno je njeno hirurško rješavanje – operacija.
Savremene opreacije preponske hernije
U prošlosti su se komplikacije preponske hernije sprječavale nošenjem specijalnog pojasa (“pesara”) koji se vezivao oko pasa i prepone a imao je posebno napravljeno jastuče kojim se “učvršćivala” slaba tačka u preponi, jer jastuče nije dozvoljavalo “ispadanjanje” a samim tim i uklještenje hernije. Danas se ova metoda izuzetno rijetko primjenjuje, samo onda ako je pacijent u tako teškom stanju da se ne može podvrgnuti operativnom zahvatu.
Istorijski važan momenat u operacijama preoponskih hernija dogodio se krajem 19. vijeka kada je italijanski hirurg Edoardo Bazini (Bassini) 1884. godine objavio svoju tehniku “radikalne” operacije ingvinalne hernije, kojom je, nakon odsijecanja kilne kese, pojedinačnim šavovima zatvarao trougao slabe tačke prednjeg trbušnog zida, ostavljajući samo mali otvor za prolazak spermatične vrpce. Ovaj način je uz različite varijante bio glavni operativni zahvat skoro jedan vijek u cijelom svetu. Međutim, usljed uspravnog položaja i neelastičnosti ožiljnog tkiva koje se stvaralo nakon Bazinijevih šavova, veliki broj pacijenata ponovo je zadobijao ingvinalnu herniju sa svim mogućim problemima koji su već opisani.
Kraj dvadesetog vijeka doneo je nove hirurške tehnike i materijale kojima se reparirao unutrašnji ingvinalni otvor tzv. “beztenzionim” operacijama. Umjesto šavova, ušle su u hirurgiju “mrežice”. Hirurške mrežice najčešće su napravljene od specijalnog hirurškog najlona, koji ostaje u organizmu netaknut, odnosno kombinacije najlona i resorbtivnih materijala, koji se u tkivima čovjeka resorbuju – nestaju, ostavljajući mrežu najlona. U okca najlonskog prediva ubacuju se ljudske ćelije i stvara se elastični zid koji najviše odgovara elastičnosti normalnih mišića. Rezultat je pojačanje slabe tečke prepone, bezbjedan prolaz za spermatičnu vrpcu i trajno izlječenje preoponske hernije.
Mrežice se kod čovjeka mogu staviti na nekoliko načina: kroz najmanje tri mala reza laparoskopskom metodom, koja podrazumijeva naduvavanje trbuha (transperitonealni pristup), naduvavanje samo mišića i kože (ekstraperiotonealni pristup), odnosno kroz jedan mali rez na koži. Za prve dvije metode neophodna je opšta anestezija (“uspavljivanje”) dok je za posljednju metodu dovoljna regionalna ili lokalna anestezija.
Prolen Hernia System® (PHS) predstavlja noviju i u svijetu sve popularniju tehniku u reparaciji preponskih kila. Ona se sve više preporučuje od udruženja evropskih herniologa (EHS), ali i sve češće nalazi svoje mjesto u sve većem broju nacionalnih vodiča za liječenje preponskih kila.
U liječenju preponskih kila postoje otvorene i laparoskopske tehnike. Sve od njih imaju svoje dobre i loše strane, a za PHS® možemo reći da u sebi sadrži ono najbolje od obje tehnike.
Dodajte komentar