Poliklonalni imunoglobuilini usmjereni na humane timocite dobijaju se i izdavaju od konja ili od zečeva. Oni se vezuju za različite ćelijske markere, uključujući CD2, CD3, CD4, CD8, CD 11a i CD 18, i dovode do komplement zavisne lize limfocita (6) humanih timocita iz timusa zečeva antitela iz timusa konja. Rezultati analize sedam meta studija su pokazali da je benefit od primjene poliklonskih antitela zeca u smislu boljeg i dužeg preživljavanja grafta i njegove bolje funkcije daleko veći u odnosu na komparativne grupe u studijama gdje nije primjenjivan u indikcionoj terapiji transplantacije i pored postojanja nekog od kliničkih i imunoloških kriterijuma koji su ukazivali na povišeni ili visoki imunološki rizik od transplantacije bubrega.
Administracija poliklonalnim antitelima započinje neposredno predoperativno a da bi se prevenirao imuni odgovor na prisustvio stranih imunoglobulina kod pacijenta kod kojih se primjenjuje mora se takođe protokolarno dati premedikacija kortiko preparatima, antihistaminicima i antipireticima.
Glavna neželjena dejstva primjene indukcione terapije su: leukopenija, trombocitopenija, anemija kao i pojava limfoproliferativnih bolesti.
U terapiji indukcije koriste se uspješno i agonisti receptora inetrleukina 2, Primjenjuje se u standardnom protokolu kod pacijenta sa niskim imunološkim rizikom od odbacivanja presađenog bubrega u indukcionoj terapiji.
Terapija održavanja je terapija imunosupresivima koja se primjenjuje poslije transplantacije doživotno radi prevencije odbacivanja alografta. Postoje različite kombinacije iz grupa imunosupresiva koji se koriste u terapiji održavanja transplantiranog bubrega. Njihove kombinacije zavise od individulanih karaksteristika pacijenata i prilagođavaju se stanju i svim kliničkim i genetskim osobenostima pacijenata.
Najčešće primjenjivana kombinacija imunosupresiva u terapiji održavanja je kombinacija kalcineurinskih inhibitora antimetabolita i kortikosteroida za oralnu primenu Doze i kombinacije se prilagođavaju individualnim potrebama pacijenata. U upotrebi u terapiji održavanja su i mTOR inhibitori koji se najčešće primjenjuju kod pacijenta kod kojih se usljed dugoročne primjene kalcineurinskih inhibitora razviju komplikacije njihove dugoročne upotrebe (frekventne i ozbiljne infekcije, maligniteti, PTLD – post transplant lymfoproliferative disease; post transplantaciona limfoproliferativna bolest, NODAT- new onset diabetes after transplantation; novonastali diabetes nakon transplantacije).
Ukoliko dođe do odbacivanja, rejekcije transplantiranog bubrega primjenjuju se različiti terapijski protokoli u skladu sa tipom odbacivanja. Postoje dva tipa odbacivanja: celularno (ćelijsko) odbacivanje koje može biti akutno i hronično i odbacivanje posredovano antitijelima. Celularno (ćelijsko) odbacivanje se tretira kortikosteroidima, a kod težih formi osim kortikosteroida primjenjuje se i poliklonska antitijela. Kod odbacivanja posredovanog antitijelima primjenju se različite metode koje uključuju: plazmaferezu, primijenu intravenskih imunoglobulina, kortikosteroida, poli i monoklonska antitela kao i inhibitori proteazoma.
U svakodnevnoj kliničkoj praksi i radu sa pacijentima sa transplantiranim bubregom držimo se aktuelnih preporuka i preporuka iz standardizovanog operativnog protokola za imunološku terapiju. Međutim, terapija se kod svakog pacijenta primjenjuje i u skladu sa svim njegovim osobenostima i prilagođava se svakom pacijentu, te je akcenat na individulaizaciji imunosupresivne terapije.
Piše: Dr Branka Gledović,
Klinika za urologiju i nefrologiju, Nefrologija sa hemodijalizom,
Klinički Centar Crne Gore
Add comment