Primjer iz prakse – upotreba laringealne maske kod pacijenata sa Treacher Collins sindromom
Ekipa ljekara sa Instituta za bolesti djece u Podgorici je u saradnji sa kolegama iz Austrije početkom godine obavila prve visokosofisticirane operacije ugradnje kohleranog implanta kod djece sa teškim senzorineuralnim oštećenjem sluha. Jedna od uradjenih operacija prva kako kod nas tako i u regionu, obavljena je kod djeteta koje ima Trečer Kolins sindrom. Dijete praktično nije imalo razvijeno spoljašnje i srednje uvo, a sa anesteziološkog aspekta je bilo veoma kompleksno jer je sam sindrom praćen problemima sa obezbedjenjem i održanjem disajnog puta tokom opšte anestezije.
U timu ljekara koji je učestvovao, bio je i anesteziolog dr Dragan Račić sa Institutaza bolesti djece, koji je sa kolegama prisutnim na seminaru podijelio iskustva u vezi sa preoperativnim, operativnim i postoperativnim anesteziološkim procedurama kod ovog pedijatrijskog pacijenta. On je na početku izlaganja prikaza slučaja podsjetio na podatke u vezi sa Trečer Kolins sindromom, incidencom sindroma i istakao glavne anatomske manifestacije ovog sindroma. -Sama incidenca oboljenja prema dostupnoj literaturi je od 1 slučaj na 35 pa čak do 70 hiljada živorođene djece tokom jedne godine, a uzevši u obzir natalitet u Crnoj Gori, takav pacijent je za naše okolnosti rijedak – istakao je on.
Kada je riječ o najčešćim anatomskim karakteristikama ovog sindroma, dr Račić je istakao abnormalnosti spoljašnjeg uva, očnih kapaka i posebno donje vilice . Govoreći o konkretnom pacijentu koji je bio operisan na Institutu za bolesti djece u Podgorici, on je objasnio da se radilo o dječaku starom 12 godina, teškom 26 kilograma, kod kojeg je osim Trečer Kolins sindroma koji je sam po sebi izazov u anesteziološkom smislu postojalo i srastanje vratnih kičmenih pršljenova, tzv sinostoza, koja onemogućava ekstenziju vrata. Informacije dobijene od roditelja, i uvidom u medicinsku dokumentaciju tokom prethodnih intervencija u sekundarnim i tercijarnim zdravstvenim ustanovama, ukazivale su na nemogućnost klasične, direktne intubacije laringoskopom, te mogućnost različitih oštećenja pri samim prethodnim pokušajima intubacije. Pacijent je, kako je objašnjeno, primljen desetak dana prije same operacije, kako bi se uradila detaljna procjena disajnog puta. Urađena su sva ispitivanja, od laboratorijskih nalaza do kompletnog uvida u prethodnu medicinsku dokumentaciju, uključujući i Rtg pluća,CT vratne kičme. Urađena je indirekta larigoskopija, a na kraju i direktan uvid – video laringoskopija, prvo bez a zatim sa plasiranom laringealnom maskom u kratkoj opštoj anesteziji uz očuvano disanje. Nakon toga je pacijent otpušten kući i napravljen je detaljan anesteziološki plan vezano za obezbedjenje disajnog puta i vođenje anestezije, te dobijena saglasnost roditelja. Prilikom intervencije korištena je laringealna maska, koja se zbog specifičnosti pacijenta i vrste operacije, pokazala kao pravo rješenje.
– Stavio sam klasičnu, „Single Use” laringealnu masku, koja je plasirana pri prvom pokušaju. Nakon obezbjeđenja disajnog puta, pacijent je okrenut na lijevi polubok, stavljen na mehaničku ventilaciju, a nakon što smo se uvjerili da je ventilacija dobra a parametri uredni, anestezija je produbljena i dat je i mišićni relaksant. Tokom anestezije nijesmo imali problema, a na samom završetku anestezije pacijent je već samostalno disao- objasnio je dr Račić. Sve vrijeme intervencije pacijent je bio hemodinamski stabilan, urednih respiratornih parametara, a komplikacija od strane respiratornog trakta nije bilo ni perioperativno, ni postoperativno, a budući da je postoperativni tok bio odličan, pacijent je nakon dva dana bio otpušten kući. – Stoga je laringealna maska bila zaista odličan izbor da se obezbijedi disajni put tokom ove operacije u opštoj anesteziji, zaključio je dr Račić.
U ambulanti Hitne pomoći najčešće završe muška djeca školske dobi
Kako su ciljnu grupu ovog jednodnevnog edukativnog seminara činili anesteziolozi, pedijatri i ljekari Hitne medicinske pomoći, to je svoje istraživanje na temu kliničko epidemioloških karakteristika hitnih stanja djece, zainteresovanim kolegama predstavila dr Rajmonda Tuna iz Zavoda za hitnu pomoć Crne Gore. Budući da su jedinice Hitne pomoći, kako je kazala, upravo prva mjesta gdje se djeca javljaju, ona je u periodu od 1. maja do 10. avgusta tekuće godine sprovela analizu starosne i polne strukture djece i osnovnih stanja koja su se javljala u Hitnoj pomoći, te medicinskih procedura koje su u toj ustanovi korištene. Djeca koja su bila predmet istraživanja podijeljena su u pet kategorija – neonatalni, natalni, period malog djeteta, predškolski i školski uzrast. Podaci su dobijeni iz zvaničnog protokola Hitne medicinske pomoći u Podgorici, navela je ona.
Dr Tuna je istakla da se u analiziranom periodu, od ukupnog broja svih pacijenata, Hitnoj pomoći javilo 937 djece – 580 muške i 357 ženske. Najveći broj pregledane djece bio je školskog uzrasta, što se, kako je objasnila, može vezati za fazu intenzivnog rasta i razvoja, odnosno, podložnosti traumama ili akcidentima. Od stanja koja su se najčešće javljala, ona je primijetila da su najprisutnije bile povrede, povišena temperatura, povraćanja, proliv, bol u stomaku, zatim alergijske reakcije, otežana disanja i kovulzije. U zaključku izlaganja, dr Tuna je istakla da je većina djece koja se javila u ambulantu Hitne pomoći u Podgorici bila zbrinuta na Institutu za bolesti djece, te da u analiziranom periodu nijesu zabilježeni smrtni slučajevi, što ukazuje na to da su medicinske procedure bile adekvatne.
Add comment