U Crnoj Gori nemamo zvaničnih institucija koje se bave izučavanjem, pogotovo proilaksom ovih oblika agresije. Nemamo instutucija koje se na validan i sistematičan način bave najdelikatnijim i najtragičnijim vidovima agresije, kakvo je ubistvo i samoubistvo.
Neumoljiva statistika govori kako su ovi vidovi pražnjenja agresija kod nas posljednjih decenija neviđeno porasli, te da stopa homicida (ubistava) broji 12-15 ljudi na sto hiljada, a stopa suicida (samoubistva) više od 20 na sto hiljada stanovnika. To su alarmantni pokazatelji otežane kontrole iracionalnih čovjekovih poriva, manjka volje za životom i empatije.
Naše društvo slabo i kasno reaguje na ove vidove sociomedicinske i sociopatološke ekspresije. To je neoprostiva greška, jer smo mi mala populacija kod koje je i indeks nataliteta u strmoglavom padu, što je dodatni razlog vrednovanju neprocjenjive zaloge kakav je čovjekov život.
Iz naznačenog proističe logičan sud – razvijamo zdrave stilove života, jer je on neponovljiv, dragocjen. Razvijajmo ljubav, solidarnost i empatiju, postulate koje pledira moderni čovjek – humanista i etičar, što je dobrim dijelom postulirano u biblijskom učenju i božijom zapovijesti: „Ne ubij!”. Nošenje oružja treba strogo zabraniti i dozvoliti samo profesionalcima – vojska i policija.
Piše: dr Mirko Peković, spec. neuropsihijatrije
Add comment