[heading size=”5″]Jedan od dobitnika Nobelove nagrade za medicinu dodijeljenu za rad na insulinu bio je profesor dr Frederik Grant Banting. Ovaj slavni Kanađanin uspio je da eksperimentalnim putem ostvari ono što su mnogi prije njega pokušavali da urade. 1923. godine podijelio je Nobelovu nagradu sa prof. dr Džonom Mekleodom. [/heading]
Frederik Grant Banting rođen je 14. novembra 1891. u Alistonu u Kanadi. Nakon završenog osnovnog i visokog obrazovanja u rodnom gradu, jedno vrijeme je pohađao studije bogoslovlja u Torontu, ali je kasnije odlučio da svoj profesionalni poziv veže za oblast medicine. Studije je završio 1916. godine. Bio je peto dijete Vilijema Tomsona Bantinga i Margaret Grant.
Početak Prvog svjetskog rata nije ostavljao previše mogućnosti mladom medicinaru koji je tek dobio dozvolu za rad, tako da se Banting pridružio Kanadskom vojno-medicinskom korpusu služeći uglavnom u Francuskoj. Ranjavanje u bici kod Kambre i dobijanje Vojnog krsta za heroizam pokazan u borbi predstavljali neke od značajnijih trenutaka Bantingovog ratovanja. 1919, nakon svršetka rata, počeo je sa radom u Ontariju. Jedno vrijeme je bio predavač ortopedije na Univerzitetu Zapadnog Ontarija, a 1922. godine našao se i u ulozi predavača farmakologije na Univerzitetu u Torontu.
Započeta još u antičko vrijeme, razmišljanja o prirodi dijabetesa nijesu ostavljala ravnodušnim ni tadašnje istinske istraživačke duhove. Već je bio poznat mehanizam nastajanja dijabetesa, a znalo se i mnogo toga o prirodi ove bolesti – pored ostalog bio je ustanovljen i naziv insulin koji je Šefer opisao kao proteinski hormon odgovoran za regulaciju metabolizma šećera u krvi. Izazov kom nije odolio Banting predstavljalo je pronalaženje načina da se izoluje insulin iz pankreasa. Došao je na ideju da je to moguće ostvariti ukoliko se provokacijom kanala pankreasa uslovi uništavanje ćelija koje sadrže tripsin, da bi se na posredan način došlo do insulina očuvanog u Langerhansovim ostrvcima pankreasa. Bantingov stručni konsultant u dokazivanju ove ideje bio je Džon Mekleod, profesor fiziologije sa ^ Univerziteta u Torontu, a glavni asistent bio je njegov student Čarls Best. Sa Bestom je 1922. godine oformio Bantingovu i Bestovu katedru za medicinska istraživanja. Radio je i kao honorarni konsultant ljekara Opšte bolnice u Torontu, Bolnice za bolesti djece i Zapadne bolnice u Torontu.
Tokom svog ne baš dugotrajnog životnog vijeka Banting je bio veoma ‘ cijenjen naučni radnik. 1922. godine je dobio je Glavnu nagradu Univerziteta u Torontu, 1923. Nobelovu nagradu za medicinu, za rad na otkrivanju insulina, zbog čega mu je Kanadski parlament obezbijedio doživotni anuitet od 7.500 dolara. Bio je član brojnih medicinskih akademija i društava u Kanadi, Britaniji i SAD-u. Nobelovu nagradu podijelio je sa profesorom Mekleodom.
Banting je bio strastveni slikar. Poznato je da je jednom prilikom, sponzorstvom Kanadske vlade, učestvovao u slikarskoj ekspediciji koja je obilazila Sjeverni pol. Dva puta se ženio. U braku sa Merion Roberts imao je sina Vilijema, rođenog 1928. godine. 1937. godine oženio se Henrietom Bol. Poginuo je u toku Drugog svjetskog rata kao vezni oficir Britanske i Sjevernoameričke vojske zadužen za sektor medicine. Februara 1941. godine stradao je kao žrtva obaranja aviona kojim je nadlijetao Njufaundlend.
Dodajte komentar