Uzimanje alkohola, što je naravno štetno za svakog čovjeka, ipak je moguće kod “želudačne rukavne resekcije” a kod “baj pasa” nije dozvoljeno, zbog opasnosti od nastanka ulkusa na crijevu.
Komplikacije kod barijatrične hirurgije javljaju se kod relativno malog broja osoba, obzirom na komplikovanost zahvata i težinu oboljenja, odnosno težinu pacijenta. U globalnim okrvirima, komplikacije se javljaju u manje od 5% operisanih, vezane su za čitav niz razloga koji se mogu sresti i kod drugih hirurških zahvata (tromboflebitis, infekcija rane itd.), a teške komplikacije, specifično vezane za barijatričku hirurgiju u manje od 1% operisanih. Smrtnost kod barijatričnih operacija je ispod 1%. To znači da postoji mnogo veća šansa da dođe do smrtnog ishoda kod operacija slijepog crijeva, ili operacije na srcu, nego u barijatričnoj hirurgiji. Razlog zašto je to tako, jeste prije svega u činjenici da komplikovane barijatrične zahvate ne rade neiskusni hirurzi, kao i činjenica da se rade najsavremenijom opremom. Najteže barijatrične komplikacije odnose se na razilaženje anastomoza, odnosno šavne linije kada se javlja “curenje” digestivnih sokova u trbušnu šupljinu. To po pravilu zahtijeva novu hiruršku intervenciju. U tom smislu razvijene su čitave strategije šta i kada raditi kada dođe do te situacije. Može se javiti i postoperativno krvavljenje. Od kasnih komplikacija javljaju se suženja na ušivenim djelovima, ili spojenim djelovima digestivne cijevi. Tada se zahtijeva ili endoskopska intervencija – preko usta pacijenta, ili nova hirurška intervencija.
Svakom pacijentu koji je gojazan, ima povišen krvni pritisak, početak šećerne bolesti, pacijentu koji je nekoliko puta gubio dvadesetak kilograma i onda dobijao još više od toga – preporučio bih barijatričnu operaciju. Uspješnost ove hirugije jeste spektakularna. Na osnovu naših rezultata, svi pacijenti koji su operisani izgubili su višak tjelesne mase i doveli na normalnu težinu, ili blizu nje. Svi pacijenti koji su operisani prestali su potpuno da uzimaju ljekove za povišen krvni pritisak, kao i ljekove za srce, odnosno ljekove za inzulinsku rezistenciju. Najveći broj pacijenata normalizovao je svoj holesterolski i trigliceridski status. Niti jedan naš pacijent nije imao “curenje” (fistulu) želuca ili crijeva. Niti jedan pacijent nije imao kasne komlikacije. Ipak, oko 10% pacijenata je nakon dvije – tri godine ponovo počeo da vraća tjelesnu težinu, naravno, ne dosežući onu koju su imali, nego vraćajući se starim navikama u ishrani, a to su pretežno bili pacijenti u odmakloj životnoj dobi. Kod njih sam savjetovao novu hiruršku proceduru, a to je “dodavanje” malapsorbtivne komponente nakon “želudačne rukavne resekcije”, ali interesantno, niti jedan pacijent nije hteo novu operaciju. Želim da naglasim da hirurgija može da pomogne pacijentu da se izbori sa gojaznošću, ali hirurgija ne može da “izliječi” psihu. U nekoliko slučajeva preporučio sam psihologa i psihološki tretman, sa pokušajem promjene životnih navika.
Ozbiljni barijatrijski zahvati u našoj državi izvode se u Sremskoj Kamenici na Klinici za grudnu hirurgiju i u Kliničkom centru Srbije na “Prvoj hirurškoj Klinici”. U obje institucije izvedeno je ukupno oko tri stotine operacija, mislim u podjednakom broju “žaludačna rukavna resekcija” i “želudačni baj pas”. Posebno je važan beogradski Centar za gojaznost koji je ispitao preko hiljadu pacijenata i kod jednog broja njih postavio indikaciju za operativni zahvat. Ipak, razvoj ove hirurgije kod nas još uvijek nije uzeo puni zamah, prije svega zbog visoke cijene koštanja operacije i nedostatka operativnog prostora za ove pacijente, koji se često tumače kao pacijenti “koji nisu bolesni”.
Ovom prilikom naglašavam da je gojaznost bolest, da postoje vrlo precizni protokoli za njeno liječenje i da je za svakog čovjeka njegov problem najveći: za nekog je to tumor, za nekog hernija, a za nekog ekstremna težina. Hirurgija ovdje može mnogo da učini jer prevenira komplikacije, štedi društvu ljekove koje će gojazni pacijent, ako se ne operiše – sigurno potrošiti, vraća pacijente u socijalnu i radnu sredinu, dakle, hirurgija je “najjeftinija” za zdravstveni sistem koji mora da brine i o ovoj kategoriji pacijenata.
Inače u Srbiji je gojaznih oko 50%, iako samo 2-3% stanovništva, prema statistici zahtijeva operativni zahvat. Ali, ako se to izračuna na ukupno stanovništvo naše države, jasno je da je potreba u ovom trenutku za preko hiljadu operacija svake godine! Mislim da treba krenuti što prije u organizovanu borbu sa gojaznošću kao bolesti, koja je epidemijska u cijelom svijetu, pa i kod nas, a da hirurgija mora biti uključena sistemski.
+381 63 501 301
Prof. dr Miroslav D. Ilić, hirurg
Medicinski fakultet u Novom Sadu
Klinika za grudnu hirurgiju
Institut za plućne bolesti Vojvodine
Sremska Kamenica
Add comment