[heading]1907. godine Beranka Divina Veković završila je školovanje na Medicinskom fakultetu u Sorboni. Time je postala prva žena koja je stekla kvalifikacije za rad u crnogorskom zdravstvu[/heading] Moderna medicinska nauka u Crnoj Gori tek početkom 20. vijeka dobila je prvu ljekarku. Tačnije govoreći, 1907. godine Beranka Divna Veković (1886-1944) završila je školovanje na Medicinskom fakultetu u Sorboni. Divna je bila stipendistkinja Djevojačke škole sa Cetinja, Instituta za školovanje ženske djece „Carica Marija”, u kojoj se istakla neobičnom ambicioznošću i željom za sticanjem znanja. Osnovnu školu završila je u manastiru Đurđevi stupovi, a potom i nižu gimnaziju u Skoplju i Djevojačku školu. Obrazovanje koje je stekla u Francuskoj obuhvatilo je jednogodišnje studije Babičke škole u Amijenu, drugi, završni razred pri Medicinskom fakultetu na Sorboni, i dvogodišnju dentističku školu koju je završila 1917. u Parizu. Bila je članica Međunarodnog crvenog krsta u Ženevi. Tokom školovanja stekla je znanje koje je u to vrijeme moglo da karakteriše vrhunske intelektualce.
Prva crnogorska ljekarka Divna Veković rođena je 1886. godine u beranskom selu Lužac. Odlučivši se za studije, ona je marljivim prikupljanjem znanja ostavila svojevrsan pečat ne samo na oblast svog primarnog, ljekarskog poziva, već i na oblast književnog stvaralaštva i prevođenja. Bila je veoma aktivna u upoznavanju Evrope sa duhovnim bogatstvima Crne Gore. O njenom porodičnom životu nema pouzdanih podataka.
Od odlaska na studije u Francusku do 1939. godine uglavnom je boravila u Parizu, tako da je usavršila poznavanje francuskog jezika. Prva je na taj jezik prevela Njegošev Gorski vijenac, 1917. godine. Tu knjigu krasio je predgovor francuskog pisca akademika Anrija de Renjijea. Cijeneći tu njenu zaslugu, knez Nikola ju je nagradio spomen-brošem izrađenim u zlatu i platini, sa likom Njegoša. Bilo je to priznanje koje je dodjeljivano damama visokog ranga, a za čiju je dodjelu, po nekim izvorima, najzaslužnija kneginja Milena. Poznato je i da je prepjevala Zmaj Jovine pjesme, prevela Vukov Život i običaje sprskog naroda, te zbirku narodnih priča. Autorka je dva rečnika francuskog jezika, francuske gramatike i knjige Krvni umir (1931). 1926. godine, u Beogradu, odbranila je doktorsku tezu iz književnosti.
Boraveći u vrijeme svjetskih ratova u Crnoj Gori angažovala se u zdravstvenoj službi i bila veoma predana humanitarna radnica. Priklonivši se monarhistički opredijeljenom dijelu narodne vojske, krajem Drugog svjetskog rata doživjela je sudbinu izbjeglištva. Iako u istoriografiji za sada važi da je umrla krajem Drugog svetskog rata – u nepoznatim okolnostima – postoje i tvrdnje da je stradala kao žrtva događaja na Zidanom mostu.
Add comment