In memoriam
Prof. dr BOŽIDAR M. BOJOVIĆ
(1938 – 2021)
“Čovjeku slave vrijednu,
Muza zabranjuje umrijeti.”
Horacije
Postoje ljudi koje kad prvi put sretnete, popričate sa njima, ponekad i na kratko, nikad ih više ne zaboravite. Postoje i oni od kojih uvijek nešto možete naučiti, koji vas razumiju i blagonaklono slušaju sve što im govorite. Postoje i oni koji se u svom životu rukovode snagom svog ubjeđenja visoko cijeneći istinu i pravdu, dobro, lijepo, plemenito, poštujući čovjeka i njegovo dostojanstvo po svaku cijenu, pa čak i po cijenu života, ne odustajući od svog stava i svojih životnih načela. Ima i onih koji „čuvaju sebe od drugog i druge od sebe.“ Jedan od takvih Bogom danih ljudi bio je nedavno preminuli prof. dr Božidar M.Bojović.
Upravo zato što je bio takav, ogromna masa ljudi je došla tog petnaestog decembarskog, sunčanog, hladnog, vjetrovitog dana, da na gradskom groblju u Podgorici izrazi svoja osjećanja, ljubav, poštovanje, zahvalnost i divljenje ČOVJEKU, ponosni što su bili njegovi a on njihov.
Prof. dr Božidar M. Bojović je veliko ime naše medicinske struke i nauke. Bio je prije svega i iznad svega pedijatar. Liječio je ono što nam je najsvetije. Djecu. Volio ih je svim svojim bićem i bio srećan kad su njihovom „čika Boji“ uzvraćali zdravim osmijehom za njegovu veliku brigu i požrtvovanje. A tek roditelji.
– Ovaj odavno dokazani znalac dječije endokrinologije shvatio je nešto što ga čini posebnim: profesura nije primarna borba za titulu i akademsku karijeru već, iznad svega, borba za zdravlje pacijenata… A to je rijedak dar. Gotovo umjetnost – napisao je jedan uvaženi naučnik.
Dr Božidar Bojović objavio je više od 250 stručnih i naučnih radova u domaćim i stranim referentnim časopisima. Autor je 15 monografija i jednog univerzitetskog udžbenika u čijem predgovoru poznati univerzitetski profesor piše: – Čitanje knjige prof. dr Božidara Bojovića Klinička pedijatrijska endokrinologija vraća duh vremena kada je odnos ljekara i bolesnog djeteta i njihovih roditelja bio prisniji, kada je laboratorijska dijagnostika bila u drugom planu i manje razvijena, pa su kliničko viđenje, iskustvo i pregledi bili najvažniji.“
Dugačak je spisak bogatog opusa pisane i usmene riječi ovog znamenitog čovjeka impozantnog znanja i svestranog obrazovanja. Izuzetan profesor, predavač i pedagog bio je omiljen među studentima i poštovan od svojih kolega. Mnogi danas afirmisani doktori su njegovi đaci koji su imali sreću da ih u tajne medicine i uzvišeni poziv ljekara uvodi dr Božidar Bojović. Bio je na čelu ili član značajnih naučno-stručnih udruženja, domaćih i međunarodnih, i dobitnik mnogih prestižnih priznanja i odlikovanja, među kojima mu je bila veoma draga Zlatna povelja medicinskog časopisa Medikal.
Širok je dijapazon njegovih interesovanja. Često prisutan na brojnim kulturno-umjetničkim zbivanjima: pozorišnim predstavama, književnim večerima, izložbama, duhovnim skupovima. Pratio je velike fudbalske utakmice, posebno volio Đokovića i njegovu tenisku umjetnost, gledao filmove. Dobro igrao šah. Učestvovao je na, nekada prestižnim šahovskim šampionatima Crne Gore, a kao student medicine često igrao u Dušanovom gradu, kultnom mjestu šahista Beograda. Znanjem i intuicijom gradio je na 64 polja dinamične pozicije pune iskričavih, dvosjeklih, taktičkih mogućnosti. Takve partije su se rijetko završavale podjelom poena. Sve do nedavno je putem kompjutera igrao sa protivnicima širom planete.
Dr Božidar Bojović se bavio jedno vrijeme politikom. Jedan je od osnivača Narodne stranke,1990. godine. Nešto kasnije, u izmijenjenim okolnostima, osnovao je Srpsku narodnu stranku i bio njen prvi predsjenik. Njegova zapažena knjiga Godine sabornosti i raskola govori o jednom turbulentnom vremenu političke scene u Crnoj Gori od početka devedesetih, prošlog vijeka, pa sve do 2005. godine kada prestaje da se bavi političkim radom. Ostao je upamćen kao čovjek demokratskih ubjeđenja koji se borio za mir, slogu, suživot i nadasve poštovanje dostojanstva ličnosti. Samo čovjek plemenitih osjećanja, visokih etičkih i moralnih normi, koje je nosio u sebi, mogao je da izdrži iskušenje teškog vremena i napusti politiku čistog obraza, mirne savjesti i visoko uzdignutog čela.
Bio je to skroman, otmen, stamen, dostojanstven, odmjeren čovjek, upravo onakav kako to i priliči ličnosti bogate kulture i velikog znanja. Ostavio je divnu porodicu, taj za njega sveti nepresušni izvor života: plemenitu i predobru suprugu Danu, djecu za ponos, Milicu, Miloša i Ivana, i tako dragu i voljenu unučad. Ostavio je veliko ime i dragocjeno djelo. Ostavio ljubav, jedinu istinsku vrijednost ljudskog života, postojanja i bitisanja. I otišao u NEZABORAV.
Prim. dr Slobodan Radonjić
Dodajte komentar