Povišen pritisak je vrlo često bolest koju prati vrlo malo simptoma, ili su oni čak i odsutni. Organi koji najviše trpe i stradaju u hipertenziji su: oči, srce, bubrezi i krvni sudovi
Piše: Mr ph. Katarina Minić
Povišen krvni pritisak (arterijska hipertenzija) je po definiciji Svjetske zdravstvene organizacije stanje u kojem je sistolni, gornji pritisak povišen preko 140 mmHg, a dijastolni, donji – preko 90 mmHg. Povišen pritisak je vrlo često bolest koju prati vrlo malo simptoma, ili su oni čak i odsutni. Organi koji najviše trpe i stradaju u hipertenziji su: oči, srce, bubrezi i krvni sudovi. Simptomi koje najčešće imaju bolesnici sa povišenim krvnim pritiskom su glavobolje u potiljačnom dijelu, nesvjestica, zujanje u ušima, nestabilnost pri hodu, bol ili slične senzacije u grudima, nedostatak vazduha, osjećaj ubrzanog ili nepravilnog rada srca.
Pojam antihipertenziva je vrlo širok. On podrazumijeva nekoliko grupa ljekova koji po ATK klasi kaciji imaju svoje grupe i službeno ne spadaju u antihipertenzive po ATK klasi kaciji, ali se koriste za liječenje hipertenzije. Za liječenje hipertenzije koriste se grupe koje jednim imenom možemo nazvati antihipertenzivni ljekovi: antihipertenzivi u užem smislu riječi – alfa-blokatori, direktni vazodilatatori, diuretici, organski nitriti, beta-blokatori, antagonisti kalcijumovih kanala, inhibitori angiotenzin konvertirajućeg enzima (ACE inhibitori), inhibitori angiotenzina II (AT II inhibitori).
Postoje dva tipa receptora angiotenzina II-AT1 i AT2 receptore. AT1 receptori smješteni su na krvnim sudovima, miokardu, bubrezima, u nadbubrežnoj žlijezdi i u mozgu. Stimulacija AT1 receptora izaziva sužavanje krvnih sudova, reapsorpciju natrijuma u bubrezima, oslobađanje aldosterona, remodeliranje mišića krvnih sudova, stimulaciju centralnog i perifernog simpatičkog dejstva. Sve to povećava volumen krvne tečnosti i krvni pritisak. Jasno je da će blokadom ovih receptora doći do pada krvnog volumena i samim tim i pada krvnog pritiska.
Sa druge strane AT2 receptori nalaze se u srži nadbubrežne žlijezde, materici, u tkivu fetusa i vjerovatno igraju ulogu u razvoju fetusa i nijesu bitnije uključeni u kontrolu krvnog pritiska.
Antagonisti angiotenzina II imaju 20.000 puta veći afinitet vezivanja za AT1 receptore nego za AT2 receptore. Blokadom AT1 receptora oni izazivaju pad pritiska i pad volumena krvne tečnosti. Predstavnici su losartan, valsartan, irbesartan, kandesartan, telmisartan i olmesartan.
Losartan je prvi oralni, nepepidni sartan dugog dejstva. Selektivno blokirajući AT2 receptore on poništava dejstvo angiotenzina II što dovodi do smanjenja krvnog pritiska. Poslije uzimanja losartan se u jetri metabolizuje preko enzima jetre i nastaje njegov aktivni karboksilni derivat.
Losartan se koristi za liječenje hipertenzije terapiju kongestivne insuficijencije srca kod pacijenata koji ne mogu da koriste ACE inhibitore.
Kod bolesnika sa smanjenim volumenom tečnosti (oni koji su liječeni visokim dozama diuretika) može doći do simptomatske hipotenzije. Ovakva stanja treba popraviti prije početka liječenja ili liječenje početi niskim dozama.
Kao posljedica inhibicije reninangiotenzinskog sistema, kod osjetljivih pojedinaca uočene su promjene bubrežne funkcije uključujući i oštećenje bubrega. Te promjene mogu biti reverzibilne.
Najčešće nus pojave losartana jesu vrtoglavica, glavobolja, te opšta slabost i umor.
Uobičajena početna doza losartana je jednom dnevno po 50 mg. Po potrebi, nakon 3-6 sedmica doza se može povećati na 100 mg dnevno.
Niža inicijalna doza može se primijeniti kod bolesnika sa smanjenim volumenom plazme (npr. poslije primjene diuretika), kao i kod onih sa teškom insu cijencijom jetre- cirozom.
Starijim pacijentima i onima sa smanjenom funkcijom bubrega ili na hemodijalizi, dozu ne treba redukovati. Pun terapijski efekat ostvari se nakon 3-6 sedmica terapije.
Antagonisti angiotenzina II to jest blokatori receptora angiotenzina II je grupa ljekova koja se koristi u liječenju hipertenzije, dijabetičke nefropatije i kongestivne insuficijencije srca
Add comment